Rachmaninoff: Prélude cis-moll Opus 3 Nr. 2

Informatie

Rachmaninoff maakte zijn eerste succes als componist door zijn pianoforte stukken, vooral door de Preludes, die bijna een nieuwe vorm van compositie voor het instrument hebben gevestigd. Verschillende van zijn liederen en pianoforte stukken, met name de beroemde Prelude in C # minor, hebben een immense populariteit bereikt.

Poëtisch idee

Van de fortissimo-verklaring van het openingsmotief tot de pianissimo-akkoorden bij de afsluiting, is er een atmosfeer van mysterie, en soms zelfs van een tragedie.

Het eerste deel van dertien maten kan vergeleken worden met de plechtige processie van een rituele ceremonie; maar in contrast daarmee zijn de chromatische sequentiële frasen in de tweede sectie (mm 14-42) bijna gek in hun gekke voorwaartse rush. De terugkeer van de plechtige melodie in de derde sectie is in een triomfantelijke stemming - een sfeer van grootsheid en kracht, als een illustratie van het onvermijdelijke voortbestaan ​​van een grote en machtige waarheid.

De Coda (tot aan het einde 55) lijkt reflectie en mysterie te suggereren en een vraag te stellen - een vraag die onbeantwoord blijft.

Methode van onderzoekDe vingerzetting van de akkoorden in de eerste sectie moet zorgvuldig worden bestudeerd, want legato-akkoord - verbinding en frasering hangen grotendeels af van correcte vingerzetting. Deze akkoorden moeten met beide handen precies tegelijk worden gespeeld en mogen niet worden geparbureerd. De enige gevallen waarin het nodig is om met beide handen van de melodienoot naar de akkoorden te 'springen', zijn op de eerste heats van mm. 51 en 53.

Speciale aandacht wordt gevraagd voor de ongewone vingerzetting in mm. 12 en 13; 1-3 is de enige mogelijke vingerzetting voor een correcte interpretatie van het kreunen van de legato AG # in het rechterhandgedeelte.

In het tweede deel, mm. 14-42, de toetsen die de gebroken akkoorden vormen, moeten worden bedekt door hun juiste vingers, om een ​​correcte handvorm voor elke akkoordpositie te verzekeren.

Interpretatie

Het eerste aflopende motief van drie fortissimo-tonen moet heel langzaam worden gegeven, in feite tweemaal zo langzaam als het volgende. Deze tonen belichamen de sfeer van de hele compositie.

Het valt op dat in de eerste dertien maten een sombere melodie in de bas wordt gedragen en met beide handen wordt gespeeld, terwijl een tweede melodie (in achtste noten) boven zweeft - soms etherisch, maar later, zoals in mm. 6-7, steeds intenser. De akkoorden in de eerste helft van mm. 2-3 spring een klein derde deel naar boven, maar in m. 4 er is een opwaartse tussenpoos van een vijfde in dezelfde soort doorgang; om deze grotere sprong te accentueren, zou de G # in het rechterhandgedeelte een extra impuls moeten krijgen. (Zie ook mm. 8-9.)

De chromatisch veranderde D (natuurlijk), op de tweede helft van de derde tel van mm. 2, 3 en 8 en op de tweede helft van m. 10, vereist ook een licht accent.

Het is raadzaam om het tempo enigszins te versnellen in mm. 6 en 10; deze versnelling zal zeer effectief zijn als deze niet overdreven is. Het pedaal aangegeven op m. 6 produceert een enigszins wazige harmonische achtergrond die redelijk in overeenstemming is met het karakter van de Prelude.

De geagiteerde tweede sectie zou moeten werken aan de enorme climax die begint in het midden van m. 35, waarbij de triool akkoorden worden uitgeboord voor zeven en een halve maatregelen met alle mogelijke kracht.

De terugkeer van de plechtige melodie in m. 45, hoewel in langzamer tempo, brengt geen vermindering van kracht met zich mee. De melodie van de achtste noot, die aanvankelijk in driestemmige akkoorden in elke hand 'boven' zweefde, wordt nu benadrukt in vierstemmige akkoorden in elke hand, terwijl de dubbele octaven het majestueuze thema aangeven met de toon van een volledig orkest. Bijna het volledige bereik van het toetsenbord is bedekt met een fourtaff-notatie.

Mm. 49 en 53 zijn enigszins versneld, evenals mm. 6 en 1 0 in het eerste deel.

In de Coda (vanaf m. 55) geeft de stem naast de bovenste stem van de akkoorden in zowel de rechter- als de linkerhand de harmonische kleur aan deze akkoorden, die zo typisch Russisch van karakter zijn

Mm. 60-61 - de laatste zwakke herhaling van de onbeantwoorde vraag - moet pianissimo worden gegeven. (Leopold Godowsky).